ధనుర్మాస ప్రత్యేక కథాస్రవంతి : 17
మంచి వెన్నెల వేళ :: తల్లీ! వ్రజవల్లీ!
మేలుకో! ~ కాత్యాయనీ వ్రతం – 17
రచన : ‘కొత్తావకాయ’ సుస్మిత
**************************
“పచ్చవిల్తుడట.. నల్లకలువల బాణాలట! వాటికి ఇంత బలమెక్కడిదో..
ప్రియంవదా! పగలు ముందుకు పోదు. రేయి నిద్దుర రాదు!!” వాపోయింది నెచ్చెలితో
కమలిని.
“హ్మ్.. యమునలో మునకలు తప్ప ఈ విరహకీలను చల్లార్చే
దారి లేదు కదా! ఈ రోజు కృష్ణుడిని చూడవచ్చు. పెదవి విప్పి చెప్పే పనేముంది.
అంతర్యామి ఎరుగని సంగతి ఉండదు కదా! ఓపిక పట్టాలి.”ఊరడించింది ప్రియంవద.
యమున దగ్గర ఎదురుచూస్తున్న చెలులను చేరి
స్నానమాచరించి, యథావిధిగా కాత్యాయనిని అర్చించి, ఉరకలేసే జలపాతాల్లా పరుగుపరుగున
నందగోపుని ఇంటిముంగిలి చేరారు.
అల్లంత దూరాన గోపబాలలను చూసి
నవ్వుకున్నాడు ద్వారపాలకుడు.
“అప్పుడే వచ్చేసారే! పూజ పూర్తి చేసుకున్నారా?” పలకరించాడు.
“ఓ! అయింది.. మేం లోపలికి వెళ్ళవచ్చునా!”
ఎగసే గుండెలను అదుపులో పెట్టుకుంటూ అడిగారందరూ!
“తప్పకుండా వెళ్ళచ్చు. కానీ, ఒక్క మాట!”
ఇంకా ఏమిటన్నట్టున్నాయి వాళ్ళ చూపులు.
” మీరు కృష్ణుడిని చూసేందుకు అనుమతి ఇచ్చేవాడిని
నేను కాదు. రాజుగారూ, రాణిగారూను! లోపల నందగోపుని మందిరం ఉంటుంది. యశోద ఉంటుంది. ముందు
వాళ్ళని మేలుకొలిపి, అనుమతి పొంది అప్పుడు ముందుకు వెళ్ళండి. తెలిసిందా!”
హెచ్చరించాడతను.
“సరే సరే!” ఏకకంఠంతో పలికారందరూ!
“సరే! శుభం! జాగ్రత్త! ” రతనాల తలుపు గొళ్ళేం
తీసి తలుపులు ఒక్క సారి తెరిచాడతడు. బంగారు ద్వారాలకున్న చిరుగంటలు ఘల్లుమని
సవ్వడి చేసాయ్! “మ్రోగినది తమ గుండెలేనేమో!” అనుకున్నారు గోపతరుణులు. వణుకుతున్న
పాదాలతో గడపదాటి లోనికి అడుగుపెట్టారు.
“నేరుగా కన్నయ్య వద్దకి వెళ్ళవద్దంటాడేం, ఆ కాపలాదారు?” ప్రశ్నించింది
కమలిని.
“అవును మరి! మనకి ఎంత గొప్పనేస్తమైనా అమ్మ కొంగు
చాటు బిడ్డేగా! అయినా ప్రజలందరూ సుఖంగా ఉండేలా కాపాడుతున్న రాజుగారు నందగోపుడు.
ఆయన చెప్పనిదే మనలాంటి అమాయక గొల్లలకు ఏది చెయ్యాలో, ఏది కూడదో తెలిసేదా? నందగోపుడే మనకు
మంచి త్రోవ చూపే గురువు! ఆ గురువు నేర్పే మంత్రం లాంటిది యశోదమ్మ. వారికి విన్నపం చేసుకోనిదే, వారి అంగీకారం, మార్గదర్శకత్వం
లేనిదే ముందుకు వెళ్ళడం అసాధ్యం. పదండి వారినే నిద్రలేపుదాం!” ముందుకు
నడిచింది ఆనందిని.
కప్పురపు దివ్వెల వెలుగులో
విరాజిల్లుతున్న మందిరపు తలుపుల దగ్గర నిలబడ్డారు.
“ఓ నందగోపా..! నిద్ర లేవయ్యా! మా గొల్లలకు నీరూ, ఆహారమూ, కట్టుకోడానికి
వస్త్రాలూ వేళకు అందేలా, లేవడి లేకుండా సుఖమైన, సౌకర్యవంతమైన జీవితాలను గడిపే సదుపాయం చేస్తున్న ఏలికవు! మమ్మల్ని
చల్లగా పాలిస్తున్న రాజువి! నీ పాలనలో పల్లె సుభిక్షంగా ఉంది. ఇకపై ఎలాంటి
ఇక్కట్లూ లేకుండా నెలకు మూడు వానలు పడాలని కాత్యాయనీ వ్రతం చేస్తున్నాం. మాకు
కావలసిన ‘పర‘వాద్యం నీ కుమారుడు కృష్ణుడు ఇస్తాడని చెప్పావు. మమ్మల్ని అతని వద్దకు
పంపే దారి చూపాల్సిన వాడివి నువ్వే! నీ ఆనతి లేనిదే మేము ముందుకు పోలేము. నిద్ర
లే!”
అలికిడి లేదు! “చీమ చిటుక్కుమంటే
నిద్రలేస్తాడు. ఎల్లవేళలా కృష్ణుడిని కాచుకుని ఉంటాడు!” అని ఎన్ని గొప్పలు
చెప్పాడు ద్వారపాలకుడు! నేరుగా లోపలికి వచ్చి పిలుస్తున్నా పలకడం లేదే! అని
ఆశ్చర్యపోయారు. “మనని పరీక్షిస్తున్నారేమో! పధ్ధతి ప్రకారం పెద్దలనే
నిద్రలేపుతారో, నేరుగా కన్నయ్య దగ్గరికి చనువుగా వెళ్ళిపోతారో అని
చూస్తున్నారేమో!” అని గుసగుసలాడుకున్నారు. “అయ్యవారిని పిలిచాం. ఇక యశోదమ్మనీ పిలిచేద్దాం. ఆమైనా
నిద్రలేస్తుందేమో!” అనుకున్నారు.
“ఓ యశోదా! వ్రజవల్లీ! నీటిప్రబ్బలితీగెలా నందుని అల్లుకున్న లతవు. నీవు
మా గోపకులానికి రాణివి. వెన్నలాంటి మనసున్న తల్లివి. నందగోపుని ఇంటి దీపానివి.
రాజు తండ్రి వంటి వాడని చెప్తారు కదా! పిల్లలకు కావలసినవన్నీ తండ్రిని అడిగి పొందే
మార్గం తల్లే కదూ! నువ్వు చెప్పకపోతే నందగోపునికి మాపై కరుణ కలుగుతుందా! నిద్ర
లేవమ్మా! లేచివురు వలె మనోజ్ఞమైన నీ రూపం ఉదయాన్నే చూడనీ! నీ పోలిక పుణికి
పుచ్చుకున్న ఆ కృష్ణుడే మాకు దిక్కు. అతనికి మా విన్నపం చెప్పుకోవాలంటే నీ అనుమతి
కావాలి. నిద్ర లేచి రావమ్మా!”
మేలుకో! మేలుకో!
చాలించి నిదుర – మేలుకో!
ఏ లేవడి రానీక, ఎల్లవేళలరసే మా
ఏలికా! నందగోపాలకా! మేలుకో!
చాలించి నిదుర – మేలుకో!
తల్లీ! వ్రజవల్లీ! నవపల్లవాభిరామా!
అల్లన లేవమ్మా! యశోదమ్మ! నందగృహ దీపమ!
మేలుకో! మేలుకో!
గొంతెత్తి పిలిచినా, మేలుకొలుపు పాడినా
అలికిడి లేకపోయేసరికి, కమలిని ఇంకాగలేక ఒక్క అడుగు ముందుకేసి కన్నయ్యనే పిలిచేసింది. “ఓ కన్నయ్యా! ఆకాశం, భూమీ, ఆపై బలిచక్రవర్తి
తలా కొలిచిన సర్వవ్యాపి నువ్వని చెప్తారు. త్రివిక్రముడని పొగుడుతారు! ముల్లోకాల
ఏలికవు! మేమడుగుతున్న చిన్న వాయిద్యం ఇచ్చేందుకు నిద్రలేచి రాలేవా? మేలుకో!”
భువిని దివిని మీరి భువన భువనముల నిండే
త్రివిక్రమా! పురుషోత్తమా! దేవదేవ! శ్రీకృష్ణా!
మేలుకో! మేలుకో!
చప్పున వెనక్కి లాగి వారించింది సురభి.
“ఆగు కమలినీ! రాజదర్శనం అంత త్వరగా అయ్యేది కాదు! మనని పరీక్షిస్తున్నారేమో!
నువ్వు సరాసరి కన్నయ్యని పిలిచేస్తే బలదేవునికి కోపమొస్తేనో!”
“వస్తే నందగోపునికో, యశోదమ్మకో రావాలి
కానీ, బలదేవునికెందుకూ కోపం?”
“అయ్యో! ఎంత మాట! బలరాముడేమైనా
సామాన్యుడనుకున్నావా? దేవకీ గర్భాన పడిన ఏడవ శిశువే బలదేవుడు. కంసుని బారి నుండి
రక్షించేందు అతడిని సంకర్షించి, రోహిణీ గర్భాన ప్రవేశపెట్టారు. అందుకే బలరాముని “సంకర్షణుడు”
అంటారు. నేలపడి బట్టకట్టిన ఏడవ బిడ్డయని దృష్టి తగలకుండా, బలదేవుని కాలికి ఓ
అపరంజి కడియం వేసిందట రోహిణి. ఆ కాలు ముందుకు వేసినప్పుడల్లా బలదేవుడు “తాను
కృష్ణుడి అన్నగారినని, అడుగడుగునా అతనిని కాపాడవలసిన బాధ్యత తనపై ఉందనీ” అనుకుంటూ
ఉంటాడట!అందుకనే ఆతడు కన్నయ్యని విడిచి ఉండడు.”
“లోకాలను కాపాడే వానిని కాపాడే వాడు
బలరాముడన్నమాట!”
“అవును! ఇంకో సంగతి విను! వనవాసానికి వెన్నంటి
వస్తానని బయలుదేరిన లక్ష్మణుడిని “నువ్వెందుకూ, రావద్దూ!” అని వారించాడట రాముడు. “క్రుధ్నంతీ కుశకంటకాః” నువ్వు నడిచే దారిలో గీసుకునే దర్భల్నీ, గుచ్చుకునే ముళ్ళనీ
తొలగిస్తాను.. రానివ్వమని” వేడుకున్నాడట లక్ష్మణుడు. ఆ లక్ష్మణుడే ఈ
బలరాముడు.” చెప్పింది సురభి.
“అవునా! భలే! ఎంత అదృష్టవంతుడో కదా! ఏ అవతారంలో
అయినా వెంటుండే అదృష్టం!!”
“కాదూ మరి! ఈ బలదేవుడూ, ఆనాడు లక్ష్మణుడూ
సాక్షాత్తూ ఆదిశేషుని అంశ! ఆదిశేషుడెంత అదృష్టవంతుడో తెలుసా!
నివాస శయ్యాసనపాదుకాంశుక
ఉపధానవర్షాతపవారణాదిభిః
శరీరభేదైస్తవ శేషతాంగతైః
యథోచితం శేష ఇతీరితే జనైః
ఆ పరంధాముడికి ఉండేందుకు నివాసము, నిదురించేందుకు
శయ్య, పాదాలను ఉంచుకునే పీఠము,
తలగడ,
పైన ఉత్తరీయము, ఎండా వానా కాచే
గొడుగూ అన్నీ నీవే అయి.. శేషుడనే పేరుకు తగినవాడివి నువ్వేనయ్యా! అని
మెచ్చుకున్నారట ఆదిశేషుడిని!” ఆనందిని చెప్పింది.
“అవునా!! అపచారం అపచారం! బలదేవుని విస్మరించనే
కూడదు! భగవంతుని కంటే ముందు భాగవతులను పూజించమని చెప్తారు కదూ పెద్దలు. బలదేవుడినే
వేడుకుందాం!” నొచ్చుకుంటూ చెప్పింది కమలిని.
“మంచి పిల్లవి! బుధ్ధిశాలివి! పిలు మరి!”
నవ్వుతూ కమలినినే ముందుకు వెళ్ళమన్నట్టు సైగ చేసింది ఆనందిని.
“ఓ బలదేవా! ఆదిశేషుని అంశవి నువ్వు! ఎంతో గొప్ప వాడివి! నీ శౌర్యం
కృష్ణుడికి ఎల్లవేళలా రక్ష కావాలి! వీరోచితమైన ఆపరంజి కడియం నీ కాలికి అలంకరించబడి
ఉంటుంది కదా! నీ చలవ వలనే కన్నయ్య మాకు దక్కాడు! ఆ పాదం నేలను మోపి లేచి రా! నీ
తమ్ముని నువ్వే నిద్ర లేపి బయటకు రా! ఇద్దరు చందమామలు నేలమీద వెలిగేది ఒక్క మా
రేపల్లెలోనే! బలరామకృష్ణులు!! అందంలోనూ,
పరాక్రమంలోనూ, కరుణలోనూ కన్నయ్యకు
దీటైన వాడివి. దయ చూపించవయ్యా! నిద్రలేచి బయటకు రా!”
కనక వీరమంజీరము ఘనపదముల తొడవుగా
తనరే బలదేవా! నీ తమ్మునితో మేలుకో!
ఆలించి మనవి మా మేలెంచి మేలుకో!
మెల్లగా తలుపు తెరచి బలరాముడు బయటకు
వచ్చాడు. గోపకాంతలు సంబరంగా ఒకరి మొహాలు ఒకరు చూసుకున్నారు. రమణీయమైన ముఖాలతో, మనోహరమైన
చిరునవ్వులతో మేలుకొలుపు పాడిన వారిని చూసి ప్రసన్నంగా నవ్వుతూ పలకరించాడు
బలదేవుడు.
“అమ్మాయిలూ! ఇంత ఉదయాన్నే ఇలా వచ్చారేం? ఏమిటి పని?”
తామొచ్చిన పనిని వినయంగా చెప్పారు గోపికలు. విని
తల పంకించాడాయన.
“అమ్మాయిలూ.. మీరు నన్ను అనుమతి అడిగినందుకు చాలా
సంతోషం! కానీ కృష్ణుడు పసిబాలుడు కాదు. అమ్మ సందిట నిద్రపోతున్నాడనుకుంటున్నారా? ఇప్పుడు అతడు నీలాదేవి
పెనిమిటి! ఆమె అంతఃపురంలో సుఖశయ్యపై నిద్దరోతూ ఉంటాడు. అంత సులువుగా నిద్రలేచి
రాడు. అక్కడికే వెళ్ళి మేలుకొలుపు పాడండి. మీరు కోరిన పరవాద్యం ఇస్తాడు.” అని
చెప్పాడు. ఒకరివైపొకరు చూసుకుని సరేనని ముందుకు కదలబోయారు.
“ఒక్క మాట! తెల్లారబోతోంది. మీరు ఇప్పుడు వెళ్ళి అతగాని నిద్ర లేపి, కృష్ణుడు బయటకు
వచ్చి, మీ విన్నపం వినే లోపు మీకు పనులకు వేళ మించిపోదూ! ఆలోచించుకోండి. రేపు
తెలవారక మునుపే వచ్చి నేరుగా నీలామందిరానికే వెళ్ళండి. ఏమంటారు!” వెనక్కి
లాగాడు బలదేవుడు.
ఉసూరంటూ ఇళ్ళకు బయలుదేరారు ఆ గొల్ల
పిల్లలు. కళతప్పిన వారి ముఖాలను చూసి కమలిని ధైర్యం చెప్పింది. “అమ్మాయిలూ! కష్టపడి
సాధించిన పండుకి రుచెక్కువ! ఎన్ని పరీక్షలైనా తట్టుకుని నిలబడితేనే మన వ్రతం
ఫలిస్తుంది. కృష్ణుడు మనకు దక్కుతాడు. చిటికెలో రోజు గడిచిపోతుంది. రేపు కాత్యాయనీ
పూజ అవగానే నేరుగా కన్నయ్య దగ్గరకే వెళ్ళవచ్చు.. నిరాశ పడకండి!”
“అవునంటే అవునని” ఉత్సాహంగా ఇళ్ళకు చేరారందరూ! గొల్లపల్లె నిద్రలేచింది.
పశువుల అంబారావాలతో, పాలు పితికే శబ్దాలతో, లయగా చల్లతరచే పడుచుల గాజుల సవ్వడితో, ఇవన్నీ చూసేందుకు
ఉదయించిన దినమణి నులివెచ్చని కిరణాలతో..
(రేపైనా కన్నయ్య కాచేనా? ఏమో! చూద్దాం..)
(ఆండాళ్ “తిరుప్పావై” పాశురాలకు, దేవులపల్లి
కృష్ణశాస్త్రి గారి తేనె తీయని తెనుగు సేత)
(ఆండాళ్ “తిరుప్పావై”, బమ్మెర పోతనామాత్య
ప్రణీత “శ్రీమదాంధ్ర భాగవతము”, పిలకా గణపతి శాస్త్రి గారి “హరి వంశము”
ఆధారంగా.. తగుమాత్రం కల్పన జోడించి..)
