ధనుర్మాస ప్రత్యేక కథాస్రవంతి : 16
మంచి వెన్నెల వేళ :: “తలుపు
తీయవా, అన్నా!” ~ కాత్యాయనీ వ్రతం – 16
రచన : ‘కొత్తావకాయ’ సుస్మిత
*******************************
యమున ఒడ్డుకు వచ్చి చేరిన గొల్లపడుచులు
ఒకరినొకరు చూసుకుని నవ్వుకున్నారు.
“అందరూ వచ్చేసారా? నమ్మశక్యంగా
లేదు!” అంది సురభి.
“అందరం ఉన్నాం. ఆలస్యమెందుకు? స్నానానికి పదండి
చెలులూ!” బయలుదేరదీసింది కమలిని.
పొద్దు పొడవక ముందే యమునలో స్నానం చేసి, తడి ఇసుకతో
కాత్యాయని ప్రతిమను చేసి, దివ్వెలు వెలిగించారు. ధూపం సుడులు తిరుగుతోంది. వేడి వేడి పొంగలి
ఘుమఘుమలు గాలిలో తేలివస్తున్నాయి. సుగంధాలు వెదజల్లే రంగురంగుల పుష్పాలతో ‘కాత్యాయని‘కి పూజచేసారా
గోపకాంతలు. దేవికి మంగళ హారతులుపాడి మనసులో కోరికలు విన్నవించుకున్నారు.
ప్రశాంతంగా సాగుతున్న యమున అట్టే సద్దు చెయ్యకుండా వింటోంది. నెలవంక చుక్కభామతో
కలిసి ఇంటికేళ్ళే సన్నాహంలో ఉన్నాడు. శుక్రతార జిగేలున మెరుస్తోంది.
“తెలివెలుగు రేఖలైనా రాకుండానే పూజ చేసుకున్నాం. హమ్మయ్య!”
“అవును! ఇప్పుడేం చేద్దాం?”
“ఏం చేస్తాం? ఎవరిళ్ళకు వాళ్ళు వెళ్ళి పనులు చేసుకోవడమే!”
“ఇంకా పొద్దు పొడవలేదు. కన్నయ్యని చూసేందుకు
వెళ్తేనో!” ఉన్నట్టుండి మెరిసిన ఆలోచనను టక్కున చెప్పింది సురభి.
“కన్నయ్యనా..? ఇంకా నిద్దుర
లేవడేమో!”సందేహాల పుట్ట విష్ణుప్రియ వెనక్కిలాగింది.
“నిద్ర లేపుదాం. ఈ పదిరోజులుగా మొద్దు నిద్దురపోయే
చెలులనే నిద్రలేపాం!” పదిజతల కళ్ళు ఈ మాటలన్న సురభి వైపు గుర్రుగా చూసాయి.
“కృష్ణుడిని ఈ వేళప్పుడు చూడాలంటే కుదిరే పనేనా!
ఎక్కడో ‘ఆ మూల సౌధమ్ములో..‘ నిద్దరోయే స్వామిని చేరే దారి అంత సులువైనది కాదు సుమా!” అంది
కమలిని.
“నిజమే! కష్టమేమో కానీ అసాధ్యమైతే కాదు.”
“ఏ బలదేవుడో, యశోదమ్మో ఎదురై ఏం కావాలి? వేళకాని వేళ
కన్నయ్యతో పనేమిటని అడిగితే! బృందావనికి మనతో ఆటలాడేందుకు వచ్చే కన్నయ్య వేరు. ఆ
ఇంట్లో దొరబిడ్డ వేరు. ” బెరుగ్గా వెనుకడుగు వేసింది తరళ.
“మనకి ‘పర‘వాద్యమిస్తానని మాట ఇచ్చాడు కదా! అందుకని వచ్చామని చెప్దాం.”
“మంచి ఆలోచన. మంచి ఆలోచన!” అందరూ తేజస్వినిని
మెచ్చుకున్నారు.
“అవును కదూ! మనం వ్రతం మొదలుపెట్టి పదిహేను రోజులు
కావొస్తోంది. పర ఊసే మరచిపోయాం. సమయానికి గుర్తొచ్చింది. పదండి వెళ్దాం.”
బయలుదేరింది ఆనందిని.
అందరూ కబుర్లు చెప్పుకుంటూ ఉత్సాహంగా
నందగోపుని భవనమున్న వీధిమొగ దాకా వచ్చారు. చుక్కల మధ్య జాబిలిలా వెలిగిపోతోందా
ఇల్లు! ఆ వైభవం, ఇంటి బయట ఉన్న కాపలాదారుని చూసేసరికి, ఒక్కసారి అందరి
మనసుల్లోనూ రక రకాల ప్రశ్నలు. రణగొణ ధ్వనితో ఒకరి అనుమానం ఒకరితో చెప్పసాగారు.
“ష్.. ఆగండి. అలా గోల చేస్తే వీధంతా
నిద్ర లేస్తుంది. మనం మేలుకొలపాల్సింది కృష్ణుడిని మాత్రమే! పదండి
వెళ్దాం.”అడుగు వెయ్యబోయింది సురభి.
ఆమె భుజం పట్టుకుని ఆపుతూ “అక్కడ కాపలాదారు
ఉన్నాడు. ఆపుతాడు. రాక్షస భయం మిక్కుటంగా ఉందని పగలూ రేయీ ఇంటికి కావలి కాసే
భటుడిని నియమించాడు నందగోపుడు.” హెచ్చరించింది ఆనందిని.
“చెప్దాం! కృష్ణుడికోసమని వచ్చామని చెప్దాం!
మనకేమైనా భయమా?”
“అదే! ఏం చెప్తావ్! ఎలా మాట్లాడుతావ్?”
“ఓ కావలిభటుడా! కన్నయ్యని చూడాలీ! తలుపు
తియ్య్!” అని చెప్తాం.”
“ఇంకా నయం! అతనితో మంచిగా ఉంటేనే మన పని అవుతుంది.
జాగ్రత్తగా మాట్లాడాలి.” చెప్పింది ఆనందిని.
“సరే! నువ్వే మాట్లాడు. ఏమని మాట్లాడాలో!”
“అదే! ఓ నందగోపుని మందిర రక్షకా!” అని
పిలుద్దాం.”
“కన్నయ్య ఇంటి కావలి వాడా! అనకూడదా?” పెంకెగా
ప్రశ్నించింది ఉత్పల.
“ఊహూ.. అనకూడదు! అలా అంటే కన్నయ్యకి నచ్చదు.”
“నీకెలా తెలుసమ్మా?” బుగ్గలు
నొక్కుకుంటూ అడిగింది ఆనందినిని.
“రావణ సంహారం ముగించి పుష్పకమెక్కి సీతా లక్ష్మణ సమేతంగా వస్తున్న
రామచంద్రుడూ.. అల్లంత దూరంలో అయోధ్య కనిపించగానే సంబరం పట్టలేక సీతకు చూపించి ఏం
చెప్పాడటో తెలుసా!”
“ఊ.. ఏం చెప్పాడు?”
“రాజధానీ పితుర్మమ!” మా
నాన్నగారి రాజధాని అదిగో! అని చూపించాడట. అది పధ్ధతి. ‘నాది‘ అని చెప్పుకోవడం
శిష్ట లక్షణం కాదు.”
“అవునా! వెర్రి గొల్లలం! ఈ రాచపద్ధతులు పెద్ద
పెద్ద విషయాలూ మనకేం తెలుస్తాయి! పోన్లే.. నువ్వు చెప్పావు కనుక తెలిసింది. సరే!
అలాగే పిలుద్దాం.” అడుగు ముందుకు వేసారందరూ!
బంగారు చిరుగంటలు గాలికి అల్లనల్లన
మ్రోగుతూండగా, కాగడాల వెలుగులో మెరుస్తోంది రాజుగారి ఇంటి సింహ ద్వారం. తలుపు
గొళ్ళాలకు తాపడం చేసిన మణులు జిగేల్మంటున్నాయి. పైన గరుడ ధ్వజం గాలికి
రెపరెపలాడుతోంది.
“రతనాలు తాపిన గొళ్ళాలున్నాయ్!!” ఆశ్చర్యపోయింది కమలిని.
“ఆ మణుల్లో మనని మనం చూసుకుంటూ ఒక్క క్షణం
మైమరిచామా! ఇంక కృష్ణుని చూడలేం!”
“అవునా!!”
“అవును. ఆ తలుపులే అహంకార మమకారాలు. మెరిసే మణులు
పొదిగిన గడియ, అందమైన ఆ తోరణం ఇవన్నీ మన దృష్టిని మరల్చే పాశాలు, బంధాలు! వాటి అందం
మాయలో పడి కనుమరల్చామా.. కన్నయ్య చిక్కడు.” చెప్పింది సురభి.
“అంత అంతరార్ధముందా!” అని నోరు వెళ్ళబెట్టి
కదిలారందరూ.
“కన్నయ్య పుట్టాకే ఈ గరుడ ధ్వజం ఎగరేసారట
కదా!” తలెత్తి దాన్ని చూస్తూ అడిగింది కమలిని.
ఏమి నోముఫలమొ యింత ప్రొద్దొక వార్త, వింటి మబలలార
వీనులార!
మన యశోద చిన్ని మగవానిని గనెనట, చూచి వత్తమమ్మ, సుదతులార!!
అని యశోద నోముల పంట, తమ పుణ్యము కొద్దీ
పుట్టిన వాడేనని ఎక్కడెక్కడి నుంచో తరుణులు సింగారించుకుని
వచ్చారట!”మురిసిపోతూ చెప్పింది సురభి.
“అంతేనా!
పాపనికి నూనె దలయంటి పసుపు బూసి
బోరుకాడించి హరిరక్ష పొమ్మటంచు
జలములొకకిన్ని చుట్టి రాజల్లి తొట్ల
నునిచి దీవించి పాడిరయ్యువిదలెల్ల
కన్నయ్య తలకు నూనె అంటి, పసుపు రాసి నలుగు
పెట్టి తలంటిపోసి “శ్రీరామరక్ష” చుట్టి, సాంబ్రాణి పొగ వేసి, దిష్టి చుక్క
పెట్టి ఉయ్యాలలో వేసారట! ఆ వైభోగం చూసిన వారివే కనులు!! అప్పుడు ఎగురవేసినదే ఈ
గరుడధ్వజం! రాత్రీ పగలూ అనకుండా వచ్చే ప్రజకు దారి తెలిసేందుకు ఆ గరుడధ్వజాన్ని, తోరణాన్నీ
కట్టించారు రాజుగారు.” కళ్ళింతలు చేసి చెప్పింది ఆనందిని.
ఇంటి ముందుకొచ్చి నిలబడ్డారందరూ!
బ్రహ్మాండమైన వైకుంఠ ద్వారాలల్లే తోచాయా తలుపులు. ఆ తలుపుల వెనుక ఉండేది
వైకుంఠనాథుడే మరి! నోట మాట లేకుండా నిలబడిన ఆ పడుచులను, నీరు కారుతున్న
పొడవైన తడి జుత్తుని కొసముడి వేసుకు వచ్చిన వారి తీరును చూసి “ఎవరా?” అని
ఒక్క అడుగు ముందుకు వేసాడా ద్వార పాలకుడు. ‘ఊళ్ళో ఆడపిల్లల్లా ఉన్నార‘నుకున్నాడు. అనుమానించుట
భటుని లక్షణం. ఏ రక్కసి మూక ఏ రూపంలో వస్తుందో తెలియదాయె! వారి బేల మొహాలను చూసి
మోసపోకూడదనుకున్నాడు.
“ఎవరమ్మాయిలూ!” గర్జించాడు. గజగజలాడారందరూ!
ధైర్యం కూడగట్టుకుని ముందుకొచ్చిన సురభి, ఆనందిని, కమలిని మొహాలు
చూసుకుని నువ్వెళ్ళంటే నువ్వని ఒకరినొకరు ముందుకు తోసుకున్నారు.
“ఓ నందగోపస్వామి మందిర రక్షకా! మేము కాత్యాయనీ
వ్రతం చేస్తున్న గొల్ల పడుచులం.” కమలిని ధైర్యం చేసింది.
“ఓహో! మరి ఇక్కడికెందుకు వచ్చారు?” అడిగాడతను.
“మేము కృష్ణుడి కోసం వచ్చాం. ఇదిగిదిగో.. ముందే
కాదని చెప్పకుండా, దయచేసి సావధానంగా మా మాట విను.” అభ్యర్ధనతో ముందరికాళ్ళకి బంధం
వేసానని చెలులవైపు గర్వంగా చూసింది కమలిని.
“కృష్ణుడినా..?! ఈ వేళలోనా!!
తెల్లారాక రండి.” ఇక దయచేయమన్నట్టు చూసాడాయన.
“అయ్యయ్యో! అలా వెళ్ళిపోమని చెప్పకయ్యా! తెల్లారాక
కాదు. ఇప్పుడే చూడాలి.” బతిమాలుతున్న ధోరణిల్లో చెప్పింది ఆనందిని.
“ఇంకా పొద్దు పొడవలేదు. కటిక చీకటి, చలి రాత్రులు!
మీరేదో వ్రతమని నిద్రలేచారని ఆ అయ్య నిద్రలేస్తాడా? నిద్దరోతున్నాడు.
పగలంతా ఆతనికి పనే! ఎంతమందిని చూడాలీ! ఎన్ని రాచకార్యాలూ! మధ్యలో ఊరి మీద పడే
రాక్షసులు.. వారి పీచమడచాలి!”ఏకరవు పెట్టాడు ద్వారపాలకుడు.
“అవును. కానీ మేము కృష్ణుడిని ఇప్పుడే చూడాలి.
నిద్రపోతున్నప్పుడే చూడాలి. ఆ తామరరేకుల కనులు మూసుకుని, చిరునగవు
చెదరనివ్వక ఓ చెయ్యి తలకింద పెట్టుకుని,
హాయిగా నిద్దరోతున్న ఆ యదువంశదీపకుడిని చూడాలి. ఆ
మోహనరూపం మా కళ్ళలో ముద్దర వేసుకోవాలి.” తన్మయురాలై చెప్పింది సురభి.
“భలే వారే! ఏం ప్రేమమ్మా మీది? నిద్దరోతున్న
సామిని చూసి, అలికిడి చేసి నిద్ర పాడు చేస్తారా? చాలు చాల్లెండి.
వెళ్ళండింక. చూసి వెళ్తారట.. చూసి వెళ్తారు!” విసుక్కుని మళ్ళీ ద్వారం
దగ్గరకి వెళ్ళి నిలబడ్డాడతడు.
ఒకరి మొహాలొకరు చూసుకున్నారు. కొందరి
కళ్ళు వర్షించడానికి సిధ్ధమైన మేఘాల్లా ఉన్నాయి. ఇంకొందరు వెనక్కి మరలేందుకు
సిధ్ధమైపోయారు. ముందుకొచ్చిన తేజస్విని అందరికీ ధైర్యం చెప్పింది. “మనం
వచ్చిన పని చెప్దాం. అతన్ని బతిమాలనిదే మనకి తలుపులు తియ్యడు. అలా బెంబేలు పడితే
ఏం లాభం?పదండి” అని ధైర్యం నూరిపోసిందందరికీ. “సరే”నని
ముందుకెళ్ళింది ఆనందిని.
“ఓ ద్వారపాలకా! నువ్వెంత గొప్ప వాడివి! ముల్లోకాల్ని కాచే ఆ పరమాత్మకు
కావలి ఉంటున్నావు. రక్కసుల బారి నుండి అతడి నిద్రని కాచేవాడివి. అలసి సొలసిన ఆ
కన్నులు సుఖమైన నిద్రపోకుండా మేలుకొలపడం తప్పే! కానీ, మాకు దిక్కు అతడే!
పూర్వం తాటకినీ, మారీచ సుబాహుల్నీ
దునుమాడి మునిజనాన్ని రక్షించేందుకు విశ్వామిత్రుని వెంట దండకారణ్యానికి వెళ్ళిన
రామచంద్రుడు, లక్ష్మణుడు రాత్రివేళ మార్గమధ్యంలో నిద్రపోయారట. తెలవారింది. ఆ
పసిబాలుల ముద్దు మోము చూసి విశ్వామిత్రునికి మేలుకొలుపు పలకాలని అనిపించి ఉండకపోతే
రాక్షసవధ జరిగేదా? “కౌసల్యా సుప్రజా.. రామా.. పుర్వాసంధ్యా ప్రవర్తతే! ఉత్తిష్ఠ నరశార్దూల
కర్తవ్యం దైవమాహ్నికం!” అని తీయగా మేలుకొలుపు పాడలేదూ! అమ్మ పేరు విని ప్రశాంతంగా నిద్రలేచి
ఉంటాడు రామచంద్రుడు! మేమూ కృష్ణుడిని ఉలిక్కిపడేలా నిద్రలేపము. కమ్మని పాటలతో
మేలుకొలుపుతాం. తీయని పలుకులతో కర్తవ్య బోధ చేస్తాం!”
“కర్తవ్య బోధా!? హ్హహ్హహా.. వెర్రి గొల్లపిల్లలూ! మీరే కర్తవ్య బోధ చేస్తారూ? విశ్వామిత్రునికీ, మీకూ పోలికా? హ్హహ్హహ్హహా!”
పగలబడి నవ్వాడతడు.
“రేపల్లెలో నెలకు మూడు వర్షాలు పడాలని, పాడీ పంటా
సమృధ్ధిగా ఉండాలనీ మేము ఈ వ్రతం తలపెట్టాం. వ్రతానికి మాకు ‘పర‘ అనే వాయిద్యం
కావాలి. మాకు కావలసిన సంభారాలు కన్నయ్యని అడిగి తీసుకోమని నందగోపుడే ఆ రోజు మాకు
చెప్పాడు. తండ్రి చెప్పిన పని చెయ్యడం కుమారుని కర్తవ్యం కాదా! మాకు దిక్కెవరు! ఆ
నందనందనుడు తప్ప!” ఆక్రోశించారు గొల్ల పడుచులందరూ!
వాళ్ళ దీనవదనాలు చుసి, చలిగాలికి
ఎర్రబారిన వారి లేతముఖాలు చూసి కాస్త కరిగిందతని మనసు. దయగా చూస్తూ మార్దవంగా
చెప్పాడు.
“అది సరే, అమ్మాయిలూ! కానీ నేరుగా కృష్ణుడి దగ్గరకి ఎలా
పంపేది? మీరు అమాయకమైన పిల్లల్లా కనిపిస్తున్నారు. మీకు పెద్దల పధ్ధతులు
తెలీవు. కృష్ణ స్వామి కంటే ముందు రాజుగారిని దాటి వెళ్ళాలి. కన్నయ్యకి ఎలాంటి ఆపదా
రాకుండా నేను బయట కాపలా కాస్తున్నా.. లోపల ఆ మారాజుకి రేయంతా నిద్దరుండదు. పాపం!
ఉలికీ ఉలికీ లేస్తూనే ఉంటారు. ఆయమ్మ యశోదమ్మా అంతే! ఝాము ఝాముకీ లేచి చూస్తూనే
ఉంటుంది. మీరిలా బిలబిలా లోపలికి వెళ్ళారే అనుకోండి.. ఏ ఆవుల మంద రూపంలోనో
రాక్షసులొచ్చారనుకుని రాజుగారు కత్తి దూసినా ఆశ్చర్యం లేదు. అంతేనా? తమ్ముడిని కంటికి
రెప్పగా కాచుకునే బలరాముడున్నాడు లోపల. నాగలి చేతికందే దూరంలో ఉంచుకుని నిద్దరోతాడతను. చీమ చిటుక్కుమన్నా
నిద్రలేస్తాడు. ఇంత మందిని దాటి మీరెలా రాచబిడ్డ దాకా వెళ్తారు? ఎప్పుడో పదిహేను
రోజుల క్రితం మీరు అడిగిన వస్తువు గురించి ఎవరికి గుర్తు? వాళ్ళకి నిద్ర
లేస్తే తామరతంపరగా వచ్చీపోయే జనాలు,
రాచకార్యాలూనాయె! గుర్తుంటుందా అని!”
ఒక్క సారి ఉస్సురన్నారందరూ! ఆనందిని
మాత్రం ఆశ కోల్పోలేదు.
“అయ్యో! అలా అనకు అన్నా! రాచకుటుంబం మాట తప్పరు.
నందగోపుడికి ప్రజలు పిల్లలతో సమానం. అతడు మర్చిపోడు. కన్నయ్య అసలు మర్చిపోడు.
సర్వం ఎరిగిన వాడాయన! లక్ష్మీసంపన్నుడు. మాకు ఇచ్చే వాయిద్యమొక లెక్కా అతడికి. “రామోద్విర్నావిభాషతే!” రాముడు రెండు మాటలు మాట్లాడడు. ఆడిన మాట
తప్పడు. ఆ రాముడే ఈ కృష్ణుడు. కల్లలాడడు. లేదు పొమ్మనడు. మాకు నమ్మకముంది. నువ్వు
మా ఆశల మీద పాల పొంగు మీద నీళ్ళు జల్లినట్టు నిరాశను చిలకరించకు. మణులతో పొదిగిన ఆ
గొళ్ళెం తెరు! మమ్మల్ని లోపలికి వెళ్ళనీ..!” వేడుకుంది ఆనందిని.
ఆమె మాటలలో ఆవేదనకు చలించిన ద్వారపాలకుడు
తలుపు తీయబోయి, ఒక్క క్షణమాగాడు. “తెలవారుతోంది. ఇంక యశోదమ్మ
కృష్ణుని నిద్ర లేపి, నలుగు పెట్టి స్నానం చేయిస్తుంది. కుదురుగా తిలకం దిద్దుతుంది. ఈ
పనులన్నీ ఈ గోపబాలికల వల్ల వేళ మించిపోతే.. నందుడు తనపై కోపం తెచ్చుకుని దండిస్తే!
దండిస్తే పరవాలేదు.. తన సమర్ధతని శంకించి ఉద్యోగం మరొకరికి ఇచ్చేస్తే!? కృష్ణుడు నిదురించే
మందిరం బయట నిలబడడమే అదృష్టమని మురిసిపోతున్నాడే తను! “జయవిజయుల సాటి నా పెనివిటి”
అని తన భార్య అందరితోనూ ఎంతో గొప్పగా చెప్పుకుంటోంది కదా! వీళ్ళని ఈ వేళలో లోపలికి
పంపి ఆ భాగ్యానికి ముప్పు తెచ్చుకోవడమా!” అని ఆలోచించసాగాడు.
అతని ముఖంలో ఆలోచన చూసి గొల్లెతలందరూ
ఒకటిగా వేడుకున్నారతడిని.
“ఓ ద్వార పాలకా! వెర్రి గొల్ల పడతులం! స్నానం చేసి
పరిశుధ్ధులమై, నిష్కల్మషమైన మనసులతో వచ్చాం. నల్లనయ్య మాకు మాటిచ్చి
నిద్దురపోతున్నాడు. ఆ మాయవానిని మేము వెళ్ళి మేలుకొలపాలి. రతనాల తలుపు గొళ్ళెము
తీయవా అన్నా!”
నందగోప స్వామి మందిర రక్షకా!
సుందర ధ్వజ తోరణ ద్వార పాలకా!
వల్ల కాదనకు! వలదనకు మునుమున్నె!
అల్లన రతనాల తలుపు గొళ్ళెము తీయ!
కల్లకపటము లేని గొల్లకన్నెలమన్న!
నల్లని తిరుమేనివానికై వచ్చేము
మ్రోయు పరవాద్యమిడెదనని నిన్ననే
మాయలాడు తానే మాట ఇచ్చేనని
ఈయెడ తానమాడి ఏతెంచినా మన్న!
తీయుమా తలుపు! పాడేము మేల్కొలుపు!
ఆర్ద్రంగా మధురంగా పాడుతున్న వారిని చూసి, నవ్వి చెప్పాడు
ద్వారపాలకుడు. “ఓ అమ్మాయిలూ! తప్పకుండా తలుపు తీస్తాను. కానీ మీరు రేపు రండి.
ఈ రోజు వేళ మించిపోయింది. బ్రాహ్మీ ముహూర్తంలో నిద్రలేచి, మంగళ స్నానం చేసి, కృష్ణుడు
చెయ్యవలసిన పనులెన్నో ఉన్నాయి. మీరు రేఫు ఇంకాస్త ముందు బయలుదేరి రండి. మారు
మాటాడక లోనికి పంపుతాను. మీరు కృష్ణుడిని మేలుకొలిపి మీకు కావలసిన వస్తువు అడిగి
పట్టుకెళ్ళండి.”
ఒకరి మొహాలొకరు చూసుకున్నారు.
తప్పేదేముందని వెనక్కి తిరిగారు. ఆశ ప్రేమకు నీడ! వదిలిపోదు. బాలభానుని
తొలికిరణాలలాగే వారి మనసుల్లో ఆశ ఉజ్వలంగా వెలుగుతోంది.
“రేపు రావచ్చు. కన్నయ్యని చూడవచ్చు!”
(ఇంకొన్ని కబుర్లు రేపు)
(ఆండాళ్ “తిరుప్పావై” పాశురాలకు, దేవులపల్లి
కృష్ణశాస్త్రి గారి తేనె తీయని తెనుగు సేత)
(ఆండాళ్ “తిరుప్పావై”, బమ్మెర పోతనామాత్య
ప్రణీత “శ్రీమదాంధ్ర భాగవతము”, పిలకా గణపతి శాస్త్రి గారి “హరి వంశము”
ఆధారంగా.. తగుమాత్రం కల్పన జోడించి..)
