ధనుర్మాస ప్రత్యేక కథాస్రవంతి : 15
మంచి వెన్నెల వేళ :: నేనా ‘గడుసరి‘ని! మరి మీరో? – కాత్యాయనీ వ్రతం – 15
రచన : ‘కొత్తావకాయ’ సుస్మిత
**************************
యదుశేఖరునికి కనిపించకుండా పూపొదరింట
దాగింది వల్లరి. గోపభామినులందరూ కృష్ణుడితో కలిసి బృందావనిలో
దాగుడుమూతలాడుతున్నారు. ఓ పొన్నచెట్టు వెనుక దాగిన కమలినిని చెయ్యిపట్టుకు బయటకు
లాగి “దొంగ దొరికింది!” అని నవ్వాడు వెన్నదొంగ. కూడబలుక్కుని ఓ తిన్నెచాటున నక్కిన వారిజనూ, విష్ణుప్రియనూ
చెవులుపట్టి కుందేలుపిల్లల్ని లేపినట్టు లేపాడు. “ఓడిపోయాం లే కన్నా! చెవి
వదులూ!” అని వేడుకున్నారిద్దరూ! గుబురుగా ఉన్న కరవీర కుసుమాల మధ్యలోంచి
కనిపిస్తున్న లేడికనుల మంజరిని, చటుక్కున వెళ్ళి వెనుక నుంచి కావలించుకు బయటకు లాక్కొచ్చాడు. కిలకిలా
నవ్విందా పిల్ల. జట్టుగా ఓ నికుంజంలో దాగిన ఆనందిని, ప్రియంవద, ఉత్పల, వకుళ ఒకేసారి
కృష్ణుని చేత చిక్కారు. ఇంక మిగిలినది వల్లరి!
బయట చెలుల నవ్వులు, అతని మాటలు
వినిపించి పొదరింట ఇంకా ముడుచుకుని కూర్చుంది. ఆకుపచ్చని పావడా కట్టుకొచ్చినందుకు
మరో సారి తనని తనే అభినందించుకుంది. పసిడి పాదాల మువ్వల్ని, చేతి గాజుల్నీ
సడిచేయవద్దని వేడుకుంది. “కన్నయ్య ఇంకా రావట్లేదే! నేను గుర్తులేనా? చెలులైనా
చూసుకోలేదా?” ఓ సారి బయటకి తొంగిచూద్దామనుకుని అలికిడి
విని ఆగిపోయింది. గుబురుగా చిక్కగా అల్లుకున్న ఆ పొదరింట కూర్చుంటే, బయటకి కనపడే
అవకాశమే లేదు! అందరినీ ఓడించే కన్నయ్య ఈరోజు తన చేతిలో ఓడిపోతున్నాడని సంబరపడింది. అడుగుల సడి దగ్గరవుతూంటే తన గుండె కొట్టుకోవడం తనకే తెలుస్తోంది.
చటుక్కున లేచి బయటకు పరుగెత్తి అతడిని గాఢంగా కౌగిలించుకోవాలని వెర్రి మోహం కలిగిందామెకి! తనని తనే వెనక్కి లాక్కుంది. పాదాలు కూడా
బయటకి కనిపించకుండా ఒదిగి కూర్చుంది. ఎక్కడి నుంచి వచ్చిందో తన పెంపుడు చిలుక
రివ్వున ఎగిరొచ్చి పక్కన వాలి గోలగోలగా అరిచింది.”ష్..ష్.. మాట్లాడకూ! ష్షూ..
” వల్లరి గాభరాగా అంది. ముక్కుతో ఆమె చేతి ఉంగరాన్ని కొరుకుతూ ఆమె
మణికట్టుమీద వాలి కిమ్మనకుండా ఉండిపోయిందా చిలుక. మాట విన్నందుకు మెచ్చుకుంటూ
ముద్దుపెట్టుకుంది వల్లరి. యజమానురాలు మెచ్చుకున్నందుకు సంబరంగా “కృష్ణా.. కృష్ణా..!” అని తనకి నేర్పిన పలుకుని వల్లెవేసిందది. మరుక్షణం వల్లరి కృష్ణుని
బిగికౌగిట బందీయై ఉంది.
“దొంగా! దొరికిపోయావ్!! ఎంత వెతికానూ.. ఎంత వెతికానూ! నాకు చిక్కకుండా
పోదామనే!” కళ్ళు మిలమిలా మెరిపిస్తూ అడిగాడు మోహనకృష్ణుడు.
“ఊ..!” నవ్వింది వల్లరి.
ఎగిరొచ్చి అతడి భుజం మీద వాలిందా రాచిలుక.
“నీకు జామ కాయ పెట్టనా.. వెన్నముద్ద పెట్టనా! ఈ
అల్లరి వల్లరిని పట్టిచ్చావు కదా!” దానిని చేతితో నిమురుతూ ఓ తిన్నె మీద
కుర్చుంటూ అడిగాడు.
“ఎంత గొల్లపల్లెలో చిలుకైతే మాత్రం.. వెన్న
తింటుందా!?” వల్లరి ప్రశ్నించింది, పక్కనే కూర్చుంటూ.
“నేను పెడితే ఎందుకు తినదూ! అవునూ! ఇంతకీ ఈ
చిలుకకి అంత తీయగా పలుకులు నేర్పిన కలకంఠి .. రేపల్లెలో ‘శారికాకీరపంక్తికి చదువులు గరిపే చిన్నది‘ ఏం తింటుందో! జుంటి
తేనెలా? చెరకు పానకాలా?” మనోహరంగా నవ్వుతూ ఆమె కళ్ళలోకి చూసాడు.
ఇంక మారు మాట్లాడగలదా? కృష్ణుని చూపులు
తూపులై గుండెల్లో గుచ్చుకుంటే మారాడగలదా? అతని మేని సుగంధం..!! చందనమా.. ఊహూ.. కస్తూరీ..
హ్మ్.. కర్పూర పరాగం.. కాదు.. వనమాల.. ఇవేవీ కాదు.. మరేదో!! విరజాజుల
పరిమళం మనసంతా మత్తు మత్తుగా కమ్మేసినట్టుందామెకు!
“ఇంకా నిద్దరోతున్నావా! ఈ రోజు నీ వంతా భామామణీ! ఏం కలలు
కంటున్నావో!”
కృష్ణుడి కౌగిలిలోంచి.. అమాంతం తన
పడకగదిలోకి వచ్చిపడడం అసలు నచ్చలేదు వల్లరికి. తెలవారిపోవడం ఇంకా నచ్చలేదు.
కోపమొచ్చింది. ఎవరిపై అలక పూనాలో అర్ధం కాలేదు.”ఈ చెలులొకరూ! పిట్టలు
లేచాయీ.. పశువులు అరిచాయీ.. అని మొదలెడతారింక. అప్పుడే తెల్లవారాలా? అప్పుడే కల
కరిగిపోవాలా! అబ్బ! ఒక్క క్షణం.. ఇంకొక్క క్షణం ఆ ఆలింగన సౌఖ్యాన్ని, ఆ మోహన రూపాన్నీ
అనుభవించనివ్వకుండా..!” అలకతో రంజిల్లుతున్న ఆ మోము మహ ముద్దుగా ఉంది.
కనురెప్పలు కినుకగా బిగించింది.
“ఓ చిరుత రాచిలుక లేచి రావేమే! లేచియున్నామే!”
బయట నుంచి చెలులు పిలుస్తున్నారు. చిలుక
ఊసెత్తేసరికి ఇంకా కోపం వచ్చిందామెకు. ఉక్రోషంగా లోపల నుండే బదులిచ్చింది.
“వేచేవారి నిదుర దోచుకున్నానో! ఓ చెలులు
నా నిదుర దాచుకున్నానో! లేచి వచ్చేనే!”
లోపల నుండి జవాబు వినిపించేసరికి
ఉలిక్కిపడ్డారందరూ! ఒకరి ముఖాలొకరు చూసుకుని నవ్వుకున్నారు. “ఓ అమ్మాయీ! లతాంగీ! నిద్ర లేచేవా.. మరి బయటకు
రాకుండా లోపలేం చేస్తున్నావు?”
ఇంకా పెరిగిపోయిందామె ఉక్రోషం. లోపలేం
చేస్తాను! నేనేమైనా కృష్ణ పరిష్వంగన సుఖాన్ని అనుభవిస్తున్నానేమో అనా వీళ్ళ
అనుమానం? “ఆ.. కన్నయ్యకి తిలకం దిద్దుతున్నాను. నిన్న
రాత్రి నుండీ నా కౌగిల్లోనే ఉన్నాడేమో! చమటకు చెదిరిపోయింది!” సన్నాయి
నొక్కులు నొక్కుతూ సమాధానం చెప్పింది వల్లరి.
బుగ్గలు నొక్కుకున్నారందరూ! నిజంగా కృష్ణుడి
కౌగిల్లోనే ఉన్న పిల్ల నోరు మెదిపి ఈ లోకపు బంధాలతో మాట్లాడలేదని ఎరిగిన వారు కదూ!
“భళి భళీ! ఎంత నుడికారితనమే!
తెలుసులే నీ నంగనాచితనము మాకు!”
గతుక్కుమంది వల్లరి. “నిజంగానే
కన్నయ్య ఉన్నాడని అనుకుంటున్నారా ఏం! ఉంటే మాత్రం!! అంతలేసి మాటలంటారా నన్ను?” ముక్కు పుటాలెగరేసింది. అంతలోనే బయట చలిలో ఎదురుచూస్తున్న చెలులు
గుర్తొచ్చారు. అయినా తగ్గేది లేదనుకుని సమాధానం చెప్పింది.
“మీరు గడుసరులు కారేమో పాపము!
నేనె కాబోలంత నేరువని దాన!
వచ్చిరో అందరును నెచ్చెలులు?”
“చూడు! చూడూ! “అందరూ వచ్చారా!” అని ప్రశ్నిస్తోంది దొరసాని!
ఈవిడ మాత్రం ఇంట్లో గువ్వపిట్టలా కూర్చుని.. చలిలో గజగజ వణుకుతున్న మనని లెక్కలు
అడుగుతోంది!” కయ్యానికి సిధ్ధమైపోయింది ఉత్పల. తలుపుకు దగ్గరా వెళ్ళి గొంతు
హెచ్చించిసమాధానం చెప్పింది.
“ఆ! వచ్చి నీవే లెక్కపెట్టుకోవె!
విచ్చేయవే అమ్మ చెచ్చెర! లేకున్న
మచ్చిక పని యున్నదేమో ఏదైన!”
ఉత్పల సమాధానం విని నొచ్చుకుంది వల్లరి.
నిజంగానే కన్నయ్యని పడకటింట్లో అట్టే పెట్టుకున్నాననుకుంటున్నారు నేస్తాలందరూ!
దోరముగ్గిన జాంపండునైనా కాకెంగిలి చేసి పంచనిదే ఒక్క ముక్కైనా తినని దానినని
తెలీదూ! అంతలేసి మాటలనేస్తున్నారు! ఒక్కదాన్ని చేసి ఆడిపోసుకుంటున్నారని
చిన్నబుచ్చుకుంది. ఈలోగా బయట ఉత్పలను సురభి మందలించడం వినిపించి తలుపు దగ్గరకు
వచ్చి వినసాగింది.
“తప్పు తప్పు! మాటకు మాట తెగులు – నీటికి నాచు తెగులు. చెప్పకనేం!
హరినామస్మరణతో నిద్రలేపే చెలుల కోసం పడక దిగకుండా కూర్చుందామని నాకే ఉదయాన్నే బుధ్ధి
పుట్టింది. “కృష్ణా..!” అని మేలుకొలుపు పాడు! కలహాలతోనూ, సాధింపులతోనూ కాదు. కృష్ణునికి ప్రియమైన
వారెవరైనా మనకి ఆప్తులు కావాలి. అది కదూ ప్రేమ అంటే!” మెత్త మెత్తగా
మందలించింది. ఒక్క క్షణం ఆరిపోయిన ఉత్పల ముఖం వెంటనే
సర్దుకుని మళ్ళీ కళకళ్ళాడింది.
“నిజమే సురభీ! మీదపడే ‘కువలయాపీడం‘ లాంటిది కోపం!
కన్నయ్య దాని పొగరణచినట్టు మనమూ అదుపులో పెట్టుకోవాలి.”
“బాగు బాగు! ముందా చిలుక పాపాయిని నిద్ర లేపండి! ఓ
అమ్మాయీ! అందరమూ వచ్చాం. నువ్వొచ్చి లెక్క పెట్టుకో! వరుసగా నిలబడతాం. ఒకటీ రెండూ
మూడూ.. అని నీ కోమలమైన చేతితో మమ్మల్ని తాకి లెక్కపెట్టుకో! పరుసవేది తాకగానే
ఇనుము బంగారమైనట్టు నీ స్పర్శతో మేమూ పుణ్యాన్ని పొందుతాము. కృష్ణుని ప్రియసఖివి.
లేత రాచిలుకలా ఆతని పేరు నిత్యం పలికే దానివి. నువ్వు లేక మా సమూహం చిన్నబోయింది.
రా.. అందరం కలిసి ఆ వంశీమనోహరుడి లీలలు పాడుతూ యమున చేరుదాం. చన్నీట “హరిహరీ!” అని మునుగుదాం. ‘కాత్యాయని‘కి పరిమళాలు విరజిమ్మే పూలతో పూజ చేద్దాం. సగం దూరం వచ్చేసాం అమ్మీ!
ఇప్పుడు వ్రతానికి వేళ మించనివ్వకు! కృష్ణుడనే మావిగున్నకు అల్లుకుని చివురులేసే
లతవి! అనురాగ వల్లరివి! రా! బయటికి వచ్చి మాతో చేరు!”
ఉరుమత్తగజకుంభ మరియ మొత్తినవాని,
అరులదర్పమ్ము నరవర చేయువాని,
అరిది గుణముల వాని, హరిని కీర్తింప,
అరుగగా వలయు బిరబిర రమ్మ! ఓ అమ్మ!
ఓ చిరుత రాచిలుక! లేచి రావేమే!
వేచియున్నామే!
తటాలున తలుపు తీసి చిరునగవుతో బయటకు
వచ్చిన వల్లరిని, ఆహ్లాదంగా నవ్వుతూ తమ బృందంలో చేరుచుకున్నారు చెలులు. అందరూ యమున వైపు
అడుగులు వేసారు. నిద్ర ఆపుకుని ఈ విడ్డూరం ఇంతవరకూ చూసిన నెలవంక నవ్వుకుంటూ
ఆవులించింది.
(ఇంకొన్ని కబుర్లు రేపు)
(ఆండాళ్ “తిరుప్పావై” పాశురాలకు, దేవులపల్లి కృష్ణశాస్త్రి గారి తేనె తీయని తెనుగు సేత)
(ఆండాళ్
“తిరుప్పావై”, బమ్మెర పోతనామాత్య ప్రణీత
“శ్రీమదాంధ్ర భాగవతము”, పిలకా గణపతి శాస్త్రి
గారి “హరి వంశము” ఆధారంగా.. తగుమాత్రం కల్పన జోడించి..)
