ధనుర్మాస ప్రత్యేక కథాస్రవంతి : 10
మంచి వెన్నెల వేళ :: ఆ తులసి
పరిమళమెక్కడిది? – కాత్యాయనీ వ్రతం –10
రచన : ‘కొత్తావకాయ’ సుస్మిత
**************************
ఏ పదార్ధం ఎటు వడ్డించాలో తెలిసిన
ఇల్లాలు, మక్కువతో తన మగనికి వడ్డించిన విస్తరిలా ఉంటుంది రేపల్లె! నీరిచ్చే నది, పాలిచ్చే గోవులు, వాటికి అవసరమైన
పచ్చిక బయళ్ళు, నీడ నిచ్చే చెట్లు, పచ్చని పంటచేలు, విహారానికి అందమైన పూల తోటలు, రాయంచలు తిరిగే తటాకాలు,
కష్టించి పనిచేసే గొల్లలు, ఆప్యాయత నిండిన
వారి మనసులు.. ఆ మనసుల్లో కొలువున్న కృష్ణుడు..!! ఇంతకంటే గొప్ప ప్రదేశం ఏడేడు
లోకాల్లోనూ ఉండదని ఆ పల్లెలో పుట్టిన పురుగూ పిట్టా మీద కూడా దేవతలు సైతం అసూయ
పడుతూ ఉంటారట! అలాంటి పల్లెలో పుట్టి,
కన్నయ్యని వలచి వరించి, అతడిని పొందేందుకు
నియమ నిష్టలతో “కాత్యాయనీ వ్రతం” చేస్తున్న గోపభామినులందరూ చిన్న పెద్దా, గొప్పా కొద్దీ తేడా
లేకుండా అసూయ పడేది ‘ప్రియంవద‘ మీద!
ప్రియంవద కృష్ణుడి పక్కింట్లో పుట్టిన
పిల్ల. “ఎంత అదృష్టవంతురాలో!! కన్నయ్యకీ, ఆ పిల్లకీ ఒక్క గోడే అడ్డు కదా! ఏ వేళలో అయినా అల్లరి కృష్ణుడిని చూడగలిగేంత
దగ్గరగా ఉంది కదా!” అని మిగిలిన చెలియలందరూ అసూయపడుతూ ఉంటారు. అతని చేష్టలనూ, దుడుకు పనులనూ, అనన్య
శౌర్యపరాక్రమాలనూ, మధురాతి మధురమైన అతని సౌందర్యాన్నీ ఒకరికొకరు చెప్పుకుని
మురిసిపోతున్న సమయంలో.. ప్రియంవద మాటాడదు! అవుననదు.. మారు పలకదు! పాలరాతి బొమ్మలా
చెక్కిట చెయ్యి చేర్చుకుని, పెదవంచున దోబూచులాడుతున్న చిరునవ్వుతో మౌనంగా.. ముగ్ధంగా.. వింటూ
ఉంటుంది. “అన్నీ కలిసొచ్చిన పిల్ల! అందం, విధేయత, మంచి బుధ్ధికుశలత..
ఇవేవీ కలిపి కూడా సరిపోని గొప్ప అదృష్టం కన్నయ్య పక్కింట్లో పుట్టడం! ఇంక మనలా
తలచుకు తలచుకు మురిసే పనేముంది? పక్కనే కోరిన వాడుంటే!” అని గుసగుసలాడేవారామెను చూసి అందరూ!
తమ ముఖ వర్ఛస్సుతో, నవ్వినప్పుడల్లా
మేలిముత్యపు పలువరుస జిలుగులతో, చేతులూపుతూ కబుర్లు చెప్పుకుంటూ తమ గాజుల మెరుపులతో రేపల్లె వీధుల్లో
చలికి బిగుసుకున్న చీకటి రేయిని వెలిగిస్తూ, తెలవారుతోందన్న సంకేతాన్ని ప్రతి పులుగుకీ
అందిస్తూ.. ఆ గోపవనితలందరూ నడిచి వస్తున్నారు. రాజుగారి వీధి మొగలోకి వచ్చేసరికి
గాజులు సవరించుకునీ, పైటలు సరిచేసుకునీ, ముంగురులు సరిగా ఉన్నాయో లేదో చూసుకునీ.. ఒకరినొకరు చూసుకుంటూ
నెమ్మదైన నడకలతో వస్తున్నారు. “కన్నయ్య నిద్దరోతున్నాడా..? పొరపాటున
మెలుకువొచ్చి మనని చూస్తే..?! చూస్తే బాగుండును..!” అనే స్త్రీ సహజమైన ఆశ, లజ్జ కలగలసి
అప్పుడే విచ్చుకోవడానికి సిధ్ధమవుతున్న కమలాల తీరున మిసమిసలాడుతున్నారందరూ!
ఆ వీధి చివరలో ఉన్న ఉత్పల బయటకి వచ్చి
చెలులని పలకరించింది.
“అందరూ వచ్చేసినట్టేనా? ప్రియంవద లేదు!!
రోజూ ముందే ఉండేదిగా.. పదండి పదండి.. ఎందుకు నిద్ర లేవలేదో!” అనుకుంటూ
అడుగులేసింది.
మిగిలిన వారంతా అనుసరించారు. ప్రియంవద ఇల్లు ఇంకా
నిద్రపోతోంది.కిటికీల వద్దకి వెళ్ళి తట్టి చూసారు. తలుపు వద్ద నిలబడి పిలిచి
చూసారు. లోపల హాయిగా నిద్రపోతోంది ప్రియంవద.
ఉన్నట్టుండి బయట నిలబడిన చెలులని ఓ
చిరపరిచితమైన సౌరభం పలకరించింది. అది తులసి పరిమళం! నిత్యం కృష్ణుని గళసీమని అలంకరించి, హృదయంపై వాలే
భాగ్యశాలి.. ‘వనమాలా‘సౌరభం!! ఒకరి ముఖమొకరు చూసుకున్నారు. కళ్ళతోనే మాట్లాడుకున్నారు.
“తమ అనుమానం నిజమేనా!?” అని దూరంగా వెళ్ళి మళ్ళీ ఆ తలుపుల దాకా వచ్చి మరీ పరిశీలించారు
కొందరు! అందరికీ కమ్మని తులసి మాల పరిమళం కచ్చితంగా తెలిసింది. అందరి ముఖ కమలాలూ కాస్త వాడిపోయాయి.
కాటుక, పువ్వులూ విడిచి.. పాలూ,
నెయ్యీ మరచి.. పొద్దు పొడవక ముందే గడ్డకట్టించే
చన్నీటి స్నానాలు చేసి దీక్షతో కాత్యాయనికి పూజ చేస్తున్నది ఎందుకు? కృష్ణుని పొందాలనే
కోరికతో! పాడీ పంటా బాగుండేలా వానలు కురవాలనే సదుద్దేశంతో! తామింత కష్టపడుతూ
ఉంటే.. గోడవతల ఉన్న కన్నయ్య గోడ దూకి ఎప్పుడొచ్చాడో.. రేయంతా ఆమెతోనే ఉన్నాడో..
ఏమో!?
“కన్నయ్యకైనా అనిపించలేదా.. అందరమూ ఒకటేనని?” కలవరపడుతున్న
కనులతో తోటి గోపికలతో అంది కమలిని.
“అందరమూ ఒకటే ఎలా అవుతాం? ఆమె ఉండేది
పక్కింట్లో.. మనమేమో ఎక్కడో దూరంగా..” అక్కసుగా చెప్పింది అందరికంటే దూరంగా
ఉండే మేదిని.
“కనీసం ప్రియంవదకైనా అనిపించలేదా? తెలవారితే
మనమొస్తామని.. అడుగుతామని.. బాధపడతామని..” కన్నయ్యని నిందించలేని ఉత్పల
వాపోయింది.
“అయ్యో! వెర్రి దానా..!! అతను మహా మాయగాడు.
ఎదుటపడితే పశుపక్ష్యాదులే రెప్పవెయ్యలేవు. మనమెంత!! ప్రియంవద ఎంత? మురళి మ్రోగిస్తే
ఆలమందలు పాలవాన, పొన్నచెట్లు పూలవానా కురిపించాల్సిందే! ఆ వయారి వలపు ఆరబోయక
ఏంచేస్తుంది!!” చెప్పింది మల్లిక.
“ఎవరికేది ప్రాప్తమో.. ఏ క్షణం కన్నయ్య కౌగిట
కరగాలని రాసి ఉందో! అదృష్టవంతురాలు! ఎన్ని నోములు నోచి పక్కింట్లో
పుట్టిందో!” వేదాంతం వల్లెవేసింది విష్ణుప్రియ.
సురభి, ఆనందినీ ఒకరి
ముఖాలొకరు చూసుకుని నవ్వుకున్నారు. మిగిలిన చెలులకు అర్ధం కాలేదు. ఒకరిద్దరికి
కోపం వచ్చింది కూడా..
“గోప బాలలూ.. మనమిక్కడికి వచ్చినది ప్రియంవదని
మేలుకొలిపేందుకు! ఆ పని చేద్దాం ముందు.” అని ఇద్దరూ
ఏకకంఠంతో చెప్పారు. మిగిలిన నేస్తాలకు వచ్చిన అనుమానానికీ, కోపానికీ
నవ్వుకుంటూ ప్రియంవదని నిద్రలెమ్మని పిలిచారు.
“ప్రియంవదా.. ఆ జానకిలా కోమలమైన అద్భుత సౌందర్యం నీది! అంత సౌందర్యాన్ని మించిన మంచి మనసున్న
దానివి. నీ పలుకులు ఎంత హాయిని కలిగించేవో.. మీ పెద్దవారికి ఎలా తెలిసిందో సుమా..
నువ్వు ‘ప్రియంవద‘వని! బహుశా పుట్టగానే “కృష్ణా!” అని ఉంటావు. ఆనందం కలిగించే
ఆ పలుకు నీ నోట విని, నీకా పేరు పెట్టి ఉంటారు.” తన కోయిల కంఠంతో సుప్రభాతం పలికింది
ఆనందిని.
“మధురా.. మధురాలాపా..! అని
రామచంద్రుడు వర్ణించిన సీతాభామినిలాంటి దానివి! ‘కృష్ణా!‘ అన్న పేరు ఎవరైనా
తలిస్తే నువ్వు మూగపోతావు. ఆమె కూడా అంతేనట! తన రాముడినీ, మామగారు దశరథ
మహారాజు గొప్పతనాన్నీ గురించి హనుమ చెప్తూ ఉంటే పారవశ్యంలో ఆమెకు నోటమాట రాలేదట!
మా నోట కృష్ణుని కథలు వినిపిస్తాయన్న తలపుకే నీ పెదవులు సిగ్గుతో, పరవశంతో
పలకనంటున్నాయా!?” అంది ఆనందిని.
ఈ వరసేం నచ్చని చెలులు పక్కన నిలబడి
చూస్తున్నారు.
“కుంభకర్ణుడిలా నిద్దరోతున్నావా!” అక్కసుగా
అంది కమలిని.
“కృష్ణుడు నీ వద్దే ఉంటే.. ఆ ‘పర‘వాద్యమేదో అడిగి
మాకివ్వమ్మా! మేము వెళ్ళి వ్రతం పూర్తి చేసుకుంటాం. నీకేమవసరం.. మాలా కష్టపడాల్సిన
దానివి కాదు. స్వర్గసుఖాలలో తేలుతున్నావు కదా!” ఎర్రగా కందిన ముఖంతో
రుసరుసలాడుతూ అంది ఉత్పల.
“తలుపు తీయకపోతే మానేసావు.. ఒక్క మాటైనా పలుకు
లోపల నుండీ..!!” మల్లిక సన్నాయి నొక్కులు నొక్కింది.
వాళ్ళ పలుకులే పాట కట్టి మధురంగా ‘అసావేరి‘ ఆలపించసాగింది
ఆనందిని.
పోనీ తలుపుతీకుంటే
మానేవుగానీ!
ఔనే! ఒక్కమాటైనా
మాతో అనవేమీ?
చానా! నోమూని స్వ
ర్గానూన భోగముల
ఆనందించే దాన!
మా తల్లి కాన!
నారాయణుడు కోమలామోద తులసీ
శ్రీరుచిరమౌళి మనపాలి వరదాయి!
గారాన పరవాద్యమ్ము కరుణించు!
నోరార చేయు కైవారముల ఆలించు!
పాములూ, పశువులూ, పాపలూ సైతం విని
పరవశించే పాట కూడా కరిగించలేని రాతి హృదయాలు కావా గొల్లపిల్లలవి! బహు సున్నితం!
కోపం కరిగిపోయింది!!
తలుపు తీసుకుని ప్రసూనంలా నవ్వు
చిందిస్తూ బయటకు వచ్చింది ప్రియంవద. తనను దాటి ఇంట్లోకి చూస్తున్న వారి చూపులు అర్ధం
కానట్టు చూసింది.
“ఏవమ్మా! ప్రియంవదా.. మీ ఇంట్లోంచి కన్నయ్య మెడలో
ఉండే తులసి మాల సువాసన ఘుంఘుమ్మని మమ్మల్ని వివశల్ని చేస్తోంది. నువ్వూ ఆ మాల
వాలినట్టే ఆతని గుండెలపై వాలి ఇహాన్ని మరిచావేమో! అని చెలులందరూ అనుమాన
పడుతున్నారు.” కోపం నటిస్తూ చెప్పింది ఆనందిని.
“నారాయణుడు లేని చోటేది!? మీ ఇళ్ళలో మాత్రం
లేడూ! రాత్రీ పగలూ కూడా ఉంటాడే!!” స్వచ్ఛంగా నవ్వుతున్న ప్రియంవద అబధ్ధం
చెప్తోందని ఏ ఒక్క గోపికా అనుకోలేకపోయింది.
“నువ్వేమో సీతాకాంతలా బహు చక్కనిదానివి! ఆమెలాగే
ఎల్లప్పుడూ ప్రియమైన మధురమైన పలుకులు పలికే దానివి.. మరి కుంభకర్ణునిలా అంత
నిద్రెలా వచ్చింది, అమ్మడూ!” అమాయకత్వం చిందిస్తూ ప్రశ్నించింది సురభి.
“కలలో అంతులేని జలరాశి.. అందులో ఓ మర్రాకు.
చూద్దును కదా! ఆ ఆకు మీద ఓ బుజ్జాయి!! కాలిబొటన వేలు చేతితో పైకెత్తి, నోట్లో పెట్టుకుని
చప్పరిస్తున్న పాపడు!ఎంతచూసినా తనివి తీరదే! కళ్ళు తెరచుకోవే! అతిప్రయత్నం మీద
లేచి వచ్చాను.” స్పటికంలా తళతళా మెరుస్తున్నాయి ఆమె కళ్ళు ఆనందంతో..
అమాయకత్వంతో!
“ఆహా..!అదృష్టమంటే నీదే కదా, చెలీ! కన్నయ్య
పక్కింట్లో ఉన్నావని నీమీద అసూయచెందుతున్నారు చెలులంతా! నీ పున్నెమంతా ఇంతానా..? నీకు స్వప్నంలో కనిపించినది
వటపత్రశాయి!! ప్రళయకాలంలో సమస్త ప్రాణికోటినీ బొజ్జలో దాచుకుని కాపాడుతున్న
పాపడిని చూసావు!
కరార విందేన పదారవిందం ముఖారవిందే
వినివేశయంతం
వటస్య పత్రస్య పుటే శయానం బాలం ముకుందం మనసా
స్మరామి!
చేతులు జోడించింది ఆనందిని. ఒళ్ళు
గగుర్పొడిచింది మిగిలిన వారందరికీ!
“పదండి..స్నానానికి వేళ
మించిపోవట్లేదూ..!”నడిచింది ప్రియంవద.
“ఆ తులసి పరిమళం..”అర్ధోక్తితో ఆపేసింది
ఉత్పల.
“వెర్రిదానా.. కృష్ణమాయ!” తేటగా నవ్వింది
కమలిని.
(ఇంకొంత కథ రేపు)
(ఆండాళ్ “తిరుప్పావై” పాశురాలకు, దేవులపల్లి కృష్ణశాస్త్రి గారి తేనె తీయని తెనుగు సేత)
(ఆండాళ్
“తిరుప్పావై”, బమ్మెర పోతనామాత్య ప్రణీత
“శ్రీమదాంధ్ర భాగవతము”, పిలకా గణపతి శాస్త్రి
గారి “హరి వంశము” ఆధారంగా.. తగుమాత్రం కల్పన జోడించి..)
